Hoe het begon
(Maeglin) Didge kwam als pup van 8 weken bij mij in huis (2005). Mijn 2e Cattledog want Kay was er al. Naast de grote poedel, een ras waar ik helemaal aan verknocht ben geraakt.
Didge groeide uit tot een mooie reu, met de potentie om een goede sporthond te worden. Maar Didge had ook zo zijn eigen "dingetjes" waar de Cattledog om bekend staat. En dat vond ik in het begin nogal een uitdaging om mee om te gaan. Een echte reu die mij altijd zou beschermen!
Voor mij was hij een gouden hond, voor een vreemde was hij niet altijd betrouwbaar.
Ik ging enkele shows met hem lopen om de kwalificaties te halen die hij nodig had om te mogen dekken volgens de voorwaarden van de Australian Cattledog vereniging. Binnen de kortste keren was hij Nederlands Kampioen en had hij zich ook nog eens gekwalificeerd voor de CRUFTS in 2007. Zijn gezondheidsuitslagen waren ook allemaal goed. Hij heeft 2 mooie nesten gehad.
Naarmate hij ouder werd, begon ik te merken dat hij vooral de behendigheid erg belastend vond. Niet zozeer voor zijn lijf, maar meer om de grote groepen mensen die er altijd op een wedstrijd aanwezig zijn. Hier had hij bij de shows ook wel last van.
Als alles groots was opgezet, dan wilde hij best alles voor mij doen en ik heb ook vele prijzen met hem gewonnen. Werden de ringen kleiner, of was het te druk dan blokkeerde hij.
En dan weet je dat je op een gegeven moment keuzes moet gaan maken. Hoe pijnlijk ook, maar het spelletje moet wel leuk zijn voor beiden.
In 2009 heb ik hem dan ook definitief teruggetrokken uit de wedstrijdsport. Hij was toen net 4 jaar oud.
Toch vond ik ook een leuke, actieve andere hondensport die voor ons beiden leuk zou zijn, en minder belastend voor Didge: mantrailen. Werken in de buitenlucht, minder druk en dat was echt een verademing voor Didge.
Vanaf toen zijn we ons dus helemaal gaan richten op het werken met de neus. Er ging voor mij een nieuwe wereld open.
Mantrailen, praktijkspeuren, en reddingshondenwerk...... we hebben van alles een beetje geproefd.
Toen ik in 2010 ging verhuizen van Deventer naar Beltrum kwam het trainen eigenlijk een beetje op een lager pitje te staan. Ik trainde nog wel thuis maar ging steeds minder vaak met de honden op pad voor een training. Didge werd ouder en vond het ook prima om op de boerderij zijn taak zeer serieus te nemen; het binnen halen van "zijn" koeien en het bewaken van "zijn" erf.
Door de jaren heen zag ik hem milder worden, maar zag hem ook oud worden. In februari 2020 heb ik hem op bijna 15 jarige leeftijd los moeten laten. Mijn once in a lifetime dog DIDGERIDOO.
We zijn nu inmiddels 4 jaar verder en ik heb weer een fijne trainbare hond in MICK, een jonge poedelreu (2022) die zeer gedreven is. Door Mick maakte ik in 2023 kennis met detectie. Deze tak kende ik nog niet. Door Mick is er ook weer iets in mij wakker geworden en ben ik weer gaan trainen.
Met Mick ben ik gaan trainen. En al snel bleek dat hij wel het een en ander in zijn mars had, en dat we fijn konden samenwerken. Een heerlijke hond, met een geweldige drive.
Toen ik mij ging verdiepen in de vele aspecten van detectie, wedstrijden en examens kwam ik uit op de site van de Nederlandse speur en detectiebond in Rotterdam. Van het een kwam het ander, en ik heb mij ingeschreven voor de opleiding basis instructeur detectie. Samen met Mick heb ik de opleiding gedaan, en in juli 2024 slaagde ik voor mijn examen.
En dan wil je ook graag meer want doordat ik voor de opleiding een pilot moest starten met 5 verschillende honden, kwam ik er ook wel achter dat ik de omgang met cursisten en het lesgeven gemist heb.
Dus van het een komt het ander. Ik startte mijn eigen hondenschool weer, maar nu alleen gericht op detectie.
Over de naam van de hondenschool hoefde ik ook niet zo lang na te denken. Ik zou mijn hondenschool gaan vernoemen naar de hond die mij zoveel gebracht heeft, waar ik zoveel mee bereikt heb, en waar ik zoveel van geleerd heb: Didge ofwel Didgeridoo zoals hij op zijn Belgische stamboom heette.
Een eerbetoon aan mijn "once in a lifetime dog".
Het logo is ontworpen door Micha Nibbelink van Equine Vibes waarvoor ik hem uiteraard erg dankbaar ben.
Zo leeft mijn maatje voort.........dank je wel Didge!
